Het mediterane dieet

Door Sally Fallon Morell and Mary G. Enig, PhD
Vertaling door Rob Hundscheidt

“Het mediterrane dieet bestaat uit overvloedig plantaardig voedsel (fruit, groenten, brood, sommige granen, bonen, noten en zaden), vers fruit als typische dagelijks dessert, olijfolie als de principiële vetbron, zuivelproducten (principieel kaas en yoghurt) en vis en gevogelte dat in lage tot matige hoeveelheden wordt gegeten, 0 tot 4 eieren per week, rood vlees in lage hoeveelheden, en wijn in lage tot matige hoeveelheden, gewoonlijk tezamen met vlees. Dit diëet ligt laag in verzadigde vetten (minder dan of tot 7 – 8 % van de energie), met een totale vetgehalte van minder dan 25% tot hoger dan 35% van de energie door de regio.”

Dit is het diëet wat we volgens de Dieet Dictocraten zouden moeten volgen om onszelf van chronische ziekte te moeten genezen, vooral van hartziekte.

De auteur van deze theorie, en de eerste die het mediterrane dieet in deze bewoordingen beschreven heeft, was Ancel Keys de architect van de vet-hypothese, hij beschreef namelijk dat hartziekte wordt veroorzaakt door “de grote diëtische schurk: het verzadigd vet van vlees en zuivelproducten” (2). Keys begon de introductie van het mediterrane dieet in de vroege 1950er jaren toen hij een bezoek aflegde bij een professor in Oxford. In 1951 was hij voorzitter van de eerste conferentie van de Food en Agriculture Organisation van de Verenigde Naties op hun hoofdkantoor in Rome.

“Op de conferentie werd alleen over voedingsdeficiënties gesproken. Toen ik vroeg naar het diëet en de nieuwe epidemische hartziektes, zei Gino Bergami, professor van Physiology van de Universiteit van Napels, dat hartziekte in Napels geen probleem was.”

Dr. Keys ging terug naar Oxfort waar hij en zijn vrouw als onderbetaalde bezoekende professor in een onverwarmd huis moesten leven en door het leven moesten met een beperkt voedselrantsoen.

Toen kreeg hij het briljante idee om het zonnige Napels te bezoeken om de claim van professor Bergami te onderzoeken. Eens daar aangekomen ontdekte hij de trotteria’s en dineerde er op “eenvoudige pasta en pizza”.

Keys zei dat hij ontdekte dat hartinfarcten inderdaad zelden voorkwamen in Napels, “uitgezonderd de kleine klasse van rijke mensen wiens voedingswijze verschilde van dat van de rest van de bevolking – deze aten iedere dag vlees, in plaats van eens per week, of eens per 2 weken.”

Zijn vrouw amuseerde zich met het meten van cholesterolconcentraties “en stelde vast dat deze erg laag waren – uitgezonderd onder de leden van de Rotary Club.” Na dit exacte onderzoek, was Key in staat om te concluderen dat “er een verband moest bestaan tussen de voedingswijze, de cholesterolspiegel en coronaire hartziekte.”

‘De meest voorkomende voedingswijze – die we tegenwoordig beschouwen als het Mediterane Diëet – is hoofdzakelijk vegetarisch,” rapporteerde hij. “pasta in vele vormen, bladgroenten oversprenkeld met olijfolie, alle soorten groenten van het seizoen, en vaak kaas, alles afgewerkt met fruit en vaak gedrenkt in wijn.”

Keys kreeg in het begin maar weinig steun voor zijn revolutionaire theorieën. Maar hij ontmoette een sympathische luisteraar in 1952 toen hij zijn ontdekkingen presenteerde op een kleine audiëntie in New York in het Mt. Sinai Hospital. Fred Epstein was overtuigd van Keys’gegevens en begon de boodschap ‘met grote uitwerkingen over heel Europa en America” te verspreiden.

Keys publiceerde toen zijn Seven Countries Study (3) (vert.: Zeven Landen Studie) waarin hij claimt dat er een verband is tussen het hoge voorkomen van hartziektes en het eten van verzadigd vet in deze zeven landen. Hij was in staat om deze landen waar zowel hartziekte als ook consumptie van verzadigde vetten hoog lagen eventjes met de hand er uit te pikken, door het negeren van landen met dezelfde voedingswijze waar de hartziekte wel laag lag (4).

Sinds Keys zijn “onderzoek” publiceerde, werd het mediterrane dieet – of tenminste datgene dat bezien werd als het mediterrane dieet – door de overheid aanbevolen. De USDA heeft Keys’ onsterfelijke vaststellingen in aandenken in grote getale van trotteria’s van het zonnige Napels in de vorm van een voedsel piramide gebaseerd op een hoop witbrood en pasta die afgewerkt wordt met een dikke laag fruit en groenten. Deze vreemd geschapen pizza krijgt dan een scheut olijfolie en kaas er overheen, één of twee ansjovissen, wat suiker en voila! : De diëtische oplossing voor rampzalige hartziektes.

Chronische hartziekte is echter nog steeds rampzalig aanwezig ten spijte van de wereldwijde acceptatie van de voedselpiramide, maar Keys heeft er tenminste wel bij gevaren. In 1993, nadat Fred Epstein de conclusiële lezing gaf op de internationale viering van de Seven Countries Study in Fukuoka, Japan, en op de vierde jaarlijkse Ancel Keys-Lezing op de Amerikaanse Heart Association Convention, werd Keys overstelpt met aanvragen voor interviews en advies. “In mei 1993 kwam er een kliek van een Amerikaans magazine naar ons huis in Minnelea, Minnesota, met een fotograaf van Californië om daar een gesprek en scène met foto’s over het mediterrane dieet vast te leggen.”

Dr. Keys hoefde niet langer in Minnesota te overwinteren, maar kon ontsnappen naar zijn tweede huis in Zuid-Italië. Maar zijn vakanties in Napels hadden soms droevige momenten omdat hij ongelukkige veranderingen in het mediterrane dieet observeerde. “De restaurants worden altijd populairder maar het voedsel wat zij serveren is ver verwijderd van het oorspronkelijke mediterrane model….alles wordt opgevuld met boter en margarine en gemalen vlees. Het serveren van alleen fruit als dessert is niet algemeen; roomijs of cake wordt er overal gebruikt. Terwijl Italiaanse restaurants de mond vol hebben over het mediterrane dieet, serveren ze er een verkrachting van”

Keys vertelt ons niet of zijn recente bezit, wat hem eerder toeliet te dineren in wit gedekte tafelrestaurants in plaats van in een van de aan de stadsrand liggende cafe’s, hem veroorzaakt hebben zijn monnikenleven te verlaten van “bladgroenten met olijfolie oversprenkeld” en “vers fruit”. Het moet wel ontstellend zijn geweest om zulke gekunstelde sophistische Italianen te zien die er op los leven met zulke travesties als Pasta Del Fredo, Veal Scallopini en Prosciutto, vooral voor iemand die de streng overtuigde zienswijze van het priestersdieet had.

Maar het leven van een missionaris is nooit gemakkelijk, nee het is een langzame weg die vol is met teleurstellingen. Stel je eens de onderzoeken voor tot diep in de nacht van Dr. Perez Llamas en zijn collega’s die begonnen aan een onderzoek van de consumptiepatronen van een groep adolescenten in de regio van Murcia in zuidoost Spanje (5).

Consumeerden deze mediterrane teenagers een “evenwichtig mediterraan dieet”met een hoop groenten en fruit ? Helemaal niet. Deze ondeugende jongelingen consumeerden hoofdzakelijk worst! “De resultaten lieten een erg lage consumptie van groenten zien, sommige gebreken in de inname van de melk en fruit en excessieve inname van vetten….. terwijl de inname van vis en peulvruchten volgens ons onderzoek onvoldoende was.”

“Helaas”, klaagde Dr. Perez Llamas, ” onthulde het onderzoek dat ondanks het feit dat Murcia een typisch mediterrane streek is, dat de voedingswijze van de Murciaanse adolescenten in verschillende opzichten wel verschilt van de typische eetgewoontes van het Mediterrane Dieet.”

Dr. Perez Llamas stelde voor om deze dietische erfzonde op te lossen met een moderne versie van de Spaanse inquisitie: “….er werd voedingsadvies aan de moeders en adolescenten gegeven. Het gebruik van Spaanse porties van de zes fundamentele voedselgroepen wees zich uit als een erg hulpvolle methode om de principes van een evenwichtig diëet in onze bevolking bekend en populair te maken.”

Een andere groepering van dieet-priesters geleid door Dr. Alberti-Fidanza maakte in 1994 een pelgrimstocht om oudere Italianen te bestuderen in de landelijke gebieden van Crevalcore en Montegiorgio, twee van de districten die Keys had uitgekozen voor zijn Seven Coutry Study (6). Maar de oudere generatie was uitgestorven en weg gevallen! Ze praktiseerden niet langer het puritanisme wat Keys 30 jaar eerder observeerde.” In beide gebieden, maar in het bijzonder in Montegiorgio waren deze van de traditionele vorm van het Mediterrane Dieet afgestapt.”

De vraag die de gelovigen zichzelf niet stelden is: “Was het magere zogenaamde Mediterrane Diëet wat zij er na de oorlog zagen wel het echte Mediterrane Diëet ? Of zagen ze alleen nog het staartgedeelte van de ontberingen die door 5 jaar oorlog veroorzaakt werd ? Waren de inwoners van Crevacore en Montegiorgio van de traditionele Mediterrane voedingswijze afgestapt, of waren ze het weer aan het opnemen ? En miste Keys het zichtpunt van de Italianen die rijk voedsel genoten in de vroege 1950er jaren omdat Italianen nog nooit zoiets schaamteloos’ gedaan hadden, of was de bezoekende professor op dat moment te arm om zich iets meer dan een gewone pizza te kunnen permitteren in een nevenbij gelegen café ?”

“Recipes van alle Nations”(7) werd gepubliceerd in 1935, bijna 20 jaar voor dat de nieuwe diëetreligie verkondigd werd aan de miljoenen lijdende mensen. Bekijk daar in eens de beschrijving van voedsel in Sardinië. Het graan maakt zekerlijk een deel van hun voedingswijze uit, en wordt niet alleen gegeten als brood, pasta of polenta maar op de meest interessante manieren. “Een van hun favoriete manieren van het koken van macaroni is het te bakken in of lams- of varkensvet… met kleine stukjes lams- of varkensvlees, stukken tomaat, knoflook en gestremde melk, gemengd met een beetje water en zout en bevochtigd met een beetje bouillon van wild vlees, indien verkrijgbaar. Gnocchi wordt op smaak gebracht met een tomaten saus, of met jus en kaas gemaakt van schapenmelk.” Zachte polenta wordt levend gemaakt met “stukjes gezouten varkensvlees, kleine stukjes worst en geraspte kaas.” La Favata wordt gemaakt met “in lange repen gesneden gezouten varkensvlees, hambot, speciale zelfgemaakte worst, een handvol gedroogde bonen, wilde venkel en andere kruiden en een beetje water.”

Zo te zien dus nergens een weinig vetgebruik te zien. Maar misschien hadden Keys en zijn gezelschap gelijk toen zij zeiden dat het vlees maar spaarzaam wordt gegeten in de Mediterrane Regio. Lees verder “De Sardiniërs zijn grote vleeseters, maar hun methodes van het bakken van de verschillende soorten vlees is simpel – in feite zelfs bijna primitief.” Zoals de meeste Italianen geven de Sardiniërs de voorkeur aan jonge dieren, lam, speenvarken – gewoonlijk geroosterd naast een houtvuur. “Het vlees wordt daarna gebruind door constant bedruipen met heet vet….” De kleine varkens zijn zo zacht dat zelfs de huid, oren en alles gegeten kan worden.”

De voedingswijze in Corsica “werd op geen enkele wijze veranderd door enigerlei invloed van buiten af…………” Geen nieuwe catechisme, geen diëet-evangelisten hier. Dus kunnen de Corsicanen genieten van de volgende voedingswijze, en dat zonder schuldgevoel: Alle soorten vis, inclusief kleine zeekreeft, inktvis en schaaldieren; pasta van ansjovis gemaakt met toevoeging van vijgen; gedroogde gezouten kabeljauw; in vet gebakken biefstuk; reepjes geitenfilet, gezouten en in de zon gedroogd; kastanjes vermengd met polenta en room en opgediend met verschillende soorten vlees of zwarte pudding.”

Een mooie encyclopedie van traditioneel voedsel, “You Eat What You Are” (8), geeft een meer andere kijk op de Italiaanse keuken dan datgene dat verkondigd wordt in the gospel van Ancel Keys. Auteur Thelma Barer-Stein schrijft dat boter het bakvet van keuze is in het Noorden van Italië, spek in het middengedeelte, en olijfolie in het zuiden. Maar varken wordt in het hele schiereiland geconsumeerd, gewoonlijk in de vorm van worst – dat is wat iedereen ziet als hoofdingrediënt van de Italiaanse keuken, uitgezonderd onze bezoekende Amerikaanse professor, die dit niet kon bespeuren.

Salami, bologna, mortadella en zamponi – er zou zonder deze geen Italiaanse keuken bestaan. Worst is een groot bestanddeel van het maken van heerlijk smakende inlandse gerechten – zoals in pezzante, een Italiaanse specialiteit gemaakt van pezen, levers en longen. Koks gebruiken veel pancetta (bacon in Italiaanse stijl) en kinderen houden van krakers van varkenshuid wat fritolli genoemd wordt, rijk aan vitamine D.

Joden die in Italië leefden maakten worst en koude eetwaren, maar ze gebruikten nooit varkensvlees. In haar boek ” The Classic Cuisine Of The Italian Jews” (9), herinnert de auteur Edda Servi Machlin zich aan de secca carne van haar vader (gezouten gedroogd vlees) en dalsicce de minao (biefworst). Beide spijzen waren welbekend en werden geapprecieerd onder alle Joodse gemeenschappen in Italië. “Deze voedselsoorten werden gemaakt in de late winter en hingen 4 – 6 weken voor een open venster wat op het noorden lag, om door de lucht gedroogd te worden.” Andere specialiteiten waren lingua salminstrata (gepekelde rundertong), het aroma welk zou “de dood weer nieuw leven zou geven” en salame d’oca – ganzenworst (zie Food Feature, pag. 48). Deze vleessoorten werden alle gefermenteerd – en rauw gegeten.

Over eieren rapporteert Machlin: “Eieren zijn altijd de minst dure voedingsmiddelen geweest van de hoog in voedingswaarde liggende voedselsoorten. Voor ons waren ze niet alleen algemeen dagelijks voorkomend in de voeding, maar ook een universele remedie voor de meeste ziektes, niet alleen in de verbeelding maar ook in het echt betekenden deze net zo veel als de vitamines voor de mensen van tegenwoordig. Ten einde volledig effectief te zijn, moesten de eieren rauw en vers gegeten worden – in feite warm en direct uit het nest. Daarom had iedereen natuurlijke een kleine kippenfarm in zijn tuin.”

Italië produceert net zo veel soorten kaas als Frankrijk, inclusief twee van de beste: Parmezaanse en Gorgonzolaanse, beide vol vet en rijk aan room. Italiaanse kaas wordt veelal voor andere gerechten gebruikt dan alleen maar ter garnering van pizza. Het wordt gebruikt in appelflappen, groenteschotels, salades en sandwiches. Een favoriete spijs is mozarella, in vierkante stukjes gesneden, gedipt in een beslag en goed doorgebakken.

Italianen zijn meesters in het bereiden van alle soorten vlees – van zoete broodjes tot schenkelbotten. Mager vlees krijgt een roomsaus of een stuffing van ham en ricotta kaas.

Vis en schaaldieren van ieder soort worden er gebruikt in zeevoedselgerechten, vissoepen en visgerechten. De Dieet Dictocraten vliegen op met het succes van hun voedselpiramide, en lijken de extatische ervaring van calamari gemist te hebben, gedipt in een beslag en opgehoopt geserveerd op platen – een gezonde snack zo lang als er maar de traditionele vetten en dus niet de gedeeltelijke gehydrogeneerde plantaardige oliesoorten worden gebruikt bij het bakken.

In Napels waar Keys had gehoord dat hartziekte zelden was, zijn snacks van vers zeevoedsel net zo populair als pizza’s en kleine bakjes oesters kunnen op de hand worden meegenomen om onderweg te eten.

Italianen houden zeker van hun groenten en dat is omdat ze weten hoe ze deze smaakvol kunnen maken. Ze weten dat salades beter smaken met een goede dressing van oud gerijpte azijn en olijfolie; en gekookte groenten bloeien open als ze ingewreven worden met boter, met spek of met room.

Italianen beginnen in het algemeen de dag niet met eieren, maar eten deze in een latere maaltijd. Eieren worden gebruikt in rijke sauzen en vla, zoals zabaglione. Soepen worden vaak geserveerd met opgeklopt ei.

En hoe zit het dan nu met het roomijs ? Is dit iets nieuws in het Italiaanse dieet – een Amerikaanse travestie? Nee, niet helemaal.

“De eerste roomijs-shops of gelateria’s werden rond de 1500er jaren in Toscane geopend, maar de Zuid-Italianen worden als oorzaak gezien voor de populariteit van roomijs in Noord Amerika.

“En niemand gebruikt roomijs intensiever dan de Italianen zelf, van de spumone van Napels tot de cassata, een decoratieve roomijscake-soort, tot semifreddi, een soort zacht luchtig roomijs die ook in vele soorten verkrijgbaar is.” Het klopt echter ook dat Italianen soms roomijs met fruit eten.

Het is duidelijk voor iedereen die eens naar Italië gereisd is of die in een Italiaans restaurant gegeten heeft, dat de tot zonde terug gevallen Italianen zijn teruggekeerd naar het voedselpatroon van hun voorvaders – als ze daar al ooit van afgeweken zijn. Dus hebben de orthodoxe voedingsdeskundigen recent het Griekse dieet belicht als het meest deugdzaam van door de overheid correct aangegeven mediterrane keukens, beschreven als principieel bestaande uit olijfolie, brood en tomaten.

Rosemary Baron had een kookschool op Kreta van 1980 tot 1984, en heeft vele maanden daar doorgebracht, reeds ook al in 1963 toen ze deelnam aan een archeologische opgraving. In 1991 publiceerde ze Flavors of Greece, welke een “Editors Choice” prijs ontving in de New York Times Book Section.

Het is waar, rapporteert ze, dat de Grieken veel brood eten. Op het land wordt familiebrood gewoonlijk nog altijd gemaakt met op stenen gemalen bloem in op hout gestookte ovens. Witbrood wordt er aangetroffen in de winkels maar er is ook nog altijd een lange en sterke traditie van alle soorten bruinbroden, inclusief een gefermenteerd “schapenbrood gemaakt met tarwezemelen, haverzemelen en hele tarwebloem.

Veel brood wordt “twee maal gebakken” tot beschuiten die doorgaans bij het ontbijt worden geconsumeerd.

Rosemary bevestigt dat Kretensers waarschijnlijk meerdere ponden kaas per week eten, wat 600 calorieën aan vet per dag oplevert, oftewel 25% aan calorieën in een 2400 calorieën-diëet, alleen al van kaas. Omdat het vet van geitenmelk kaas bijna voor 70 % verzadigd is, voorziet een half pond kaas per dag ongeveer in 18% aan calorieën als verzadigd vet, meer dan twee maal zo veel van deze “diëtische schurk” zoals gesanctioneerd door de Diëet Priesters.

Andere bronnen aan verzadigd vet zijn er in de vorm van yoghurt, melk en kleine hoeveelheden boter, gebruikt in pastijen. Olijfolie is het vet van voorkeur om mee te koken en voor salades. Het wordt erg royaal gebruikt en voorziet in heel veel meer vetcalorieën, inclusief wat calorieën als verzadigd vet.

En er is ook overvloedig verzadigd vet van vlees in de voedingswijze van Kreta. Lams- of jonge geitenvlees wordt er in de lente gegeten, en geiten vlees door het hele jaar heen. Varken wordt er vaak gegeten, zowel als karbonade als ook geroosterd, en oude kippen worden gekookt geserveerd. Het meest algemeen gegeten vlees is het wild van het seizoen – vogels, konijn en haas. Kleine vogels, gegrild en gewikkeld in druivenbladeren zijn populair. Dunne gerookte worsten dienen als appetijtmakers en garnering.

De consumptie van eieren ligt rond de tien per week, gebruikt als omelet, in cakes, bonekruidschotels en avgolemono, een saus van eieren en lemoen. Rosemary herinnert zich de verrassing bij het openen van haar eerste ei op Kreta – het eigeel was helder oranje, zo helder dat de roereieren die ze er van maakte ook oranje waren.

De Kretensers hebben graag ongebruikelijk voedsel zoals slakken, orgaanvlees – nieren, lever en milt. Viskuit wordt beschouwd als een delicatesse en kan gemaakt worden in kleine cakes en gebakken in olie, of in taramosalata, een pasta die geserveerd wordt als appetijtmaker.

Diegenen die kort bij de kust wonen eten ieder dag vers zeevoedsel – inclusief schaaldieren, zee-egels, octopus, pijlinktvis en inktvis. Tot recent was het enigste transportmiddel de ezel en waren er geen ijskasten. Dit betekent dat als je niet bij de zee woonde dat je maar zelden zee voedsel zou eten. De Kretensers hadden verschillende methodes om vis te preserveren door middel van pekelen of roken, en voor het maken van geurige sauzen van rottende vis. Kleinere vis werd in aardewerken kruiken gedaan en bedekt met kruiden en olijfolie. De ezels droegen dan deze “vis over de weg” naar het binnenland.

Al deze dierlijke voedselsoorten, inclusief de eidooiers, zijn uitstekende bronnen aan vitamine A en D, de vetoplosbare vitamines die Weston Price ontdekte als zijnde vitaal voor een goede lichaamsbouw en robuuste gezondheid. Als voedselsoorten die rijk zijn aan deze vetoplosbare activators worden weggelaten, dan hebben de volgende generaties smallere gezichten, meer tandverval, en meer ziektes. Ze zijn minder mooi en minder sterk. De aanwezigheid van adequate hoeveelheden vitaminen A en D in de voedingswijze van Kreta is waarschijnlijk datgene wat de bevolking door het mediterrane gebied beschermt tegen de grote hoeveelheid brood of pasta, en het frequente gebruik aan zoetigheid.

Het koken op Kreta is eenvoudig, en doorgaans door heel Griekenland heen. Eerder dan soep of bouillon te maken, koken de Grieken het vlees en vis compleet met botten. In feite werd er traditioneel geen vis of vlees verkocht zonder de graten er in, omdat deze het bewijs voor de versheid er van zijn.

Zelfs tegenwoordig wordt het meeste voedsel in Kreta gekookt in gemeenschappelijke ovens. Dus wordt de typische maaltijd bereid in een kleine cassarole die naar de ovens gedragen kan worden. Goede vis en zachte stukken vlees worden gekookt en gebakken op grillen buitenshuis.

Wonderbaarlijke groenten zoals artisjokes en de eierplant, heerlijk fruit, amandelen, pistachios, linzen en kikkererwten dragen alle bij tot deze heerlijke mediterrane keuken. De voorkeursdrank is zelfgemaakte wijn.

De hoofdzakelijke belangrijkste maaltijd in Griekenland is de lunch die thuis gegeten wordt en bestaat uit een hoofdgang, gewoonlijk een cassarole-gerecht wat vlees bevat, tezamen met groenten, salade, brood en kaas. Dan doet iedereen een dutje tot 5 uur s’middags.

Het diner is volgens onze maatstaven laat, en wordt voorafgegaan door enkele uren mezedes (kleine knabbeltjes) die in een cafe of ook thuis worden genomen, tezamen met wat te drinken. Mezedes kunnen stukjes komkommer zijn, tomaten, kaas, olijven, zeevoedsel of schijfjes worst. In een typische dorpsscène, zitten de mannen enkele uren lang in cafe’s, en de vrouwen zitten buiten het huis, terwijl ze met elkaar praten. De mannen komen dan naar huis om te dineren, rond 10 uur s’avonds.

Desserten zoals roomijs en korstdeeggebakjes worden er in de cafe’s gegeten gedurende de familie-uitjes, en ook thuis op feestdagen.

De Europese Unie is een voedingsbodem voor dwepers van fanatiek Voedings Puritanisme en dus worden de Grieken onder druk gezet om zich daar in te schikken. Geen lange lunches meer en ontspannen hors d’hoeuvres.

Griekenland zou dezelfde uren moeten volgen als de rest van Europa – en hetzelfde voedsel eten, zoals standaard maar weinig vet bevattende en in de fabriek gemaakte kazen, witbrood, mager vlees verpakt zonder bot, commercieel gebakken eetwaren gebaseerd op plantaardige oliën en limonades. Dit is de echte travestie van het Mediterrane Dieet, geen voedsel wat rijk is aan dierlijk vet, en deze rommel is gemakkelijker te verkopen als de doktors zeggen dat het beter voor je gezondheid is dan de traditionele voedselsoorten van onze voorvaderen.

De mensen van Griekenland genieten een van de langste levensduur van de hele wereld, maar het zal niet meer zo lang zijn als ze de versie van het Mediterrane Diëet van de Amerikaanse professor aannemen, die de greep naar gefabriceerd voedsel stimuleert.

“Jammer genoeg” schrijft Keys “hebben de hedendaagse veranderingen in de mediterrane landen de neiging om de gezondheidswaarheden van de voedingswijze te vernietigen zoals we deze daar 40 jaar geleden zagen. Er waren enorme inspanningen nodig om deze verandering terug te draaien. Educatie is belangrijk. We zouden ons moeten concentreren op de medische beroepen en de scholen. Het is niet genoeg dat de doktors cholesterolwaardes opmeten en de patiënten met hoge waardes daaraan vertellen dat ze boter en vet meel moeten vermijden. Ze zouden ook de voorkoming er van moeten benadrukken door het gehele publiek daarover te benaderen.”

Dit betekende meer lezingen, in dorpen bij de zee. Bij de tweede jaarlijkse samenkomst werden Keys rapporten gehouden in Pioppi, een dorpje aan de mediterrane kust, “ongeveer 4 kilometer van ons huis in Italië vandaan, gesponsord door de Internationale Society en de Cardiologische Federatie waren deze samenkomsten aantrekkelijk voor 800 doktors uit 30 steden in 22 landen”. Oh, wat een opofferingen werden er gemaakt in naam van de wetenschap !

En wat deed dit college van Cardiologen als ze samenkwamen op hun Italiaanse bijeenkomst ? Aten de doktors alleen pasta en mager vlees ? Zogen ze op lemoenen en bladeren hier in het land van schuim ?

De grootste doodszonde is wel trots, trots is zo verblindend dat er van vermoed wordt dat het iemands eigen pathologie zo aantast dat er een hele bevolking mee verloochend wordt, beginnend met de kinderen. “In deze seminaries,” zegt Keys” nemen we het Mediterrane Dieetsoort onder de loep, en zijn hulpzame rol in het beheersen van de concentratie van de cholesterolspiegel en het verminderen van het daarmee in verbinding gebrachte risico van coronaire hart….. Ik geloof dat het belangrijk is om deze diëet-boodschap naar schoolkinderen over te brengen….. Het is onze uitdaging om uit te vinden hoe de kinderen hun ouders moeten vertellen dat ze zo zouden moeten eten zoals de Mediterranen het doen. Tenminste zouden we de kinderen moeten helpen om van bepaalde onzinnige opvattingen af te komen en hun te overtuigen dat vlees en rijke zuivelproducten deze jongens en meisjes niet mooier of knapper zal maken.” (10)

🖨️ Print post